بررسی عوامل اتیولوژیک پریتونیت خودبه خودی باکتریایی و تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی آن ها

زمینه و اهداف: پریتونیت خود به خودی عارضه مکرر و اغلب کشنده عفونت مایع آسیت بدون علل داخل شکمی می باشد. در بالغین، باکتری های عامل پریتونیت خود به خودی معمولا باکتری های گرم منفی می باشند، اما در کودکان این عوامل متفاوت است. این باکتری ها اغلب مقاوم به آنتی بیوتیک ها می باشند، لذا شناسایی عوامل سببی و تعیین مقاومت آنتی بیوتیکی آنها ضروری است. هدف از این مطالعه، تعیین کردن عوامل سببی پریتونیت خودبه خودی باکتریایی و تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی آنها در کودکان مبتلا به اختلالات کبدی و آسیت می باشد. روش بررسی: در این مطالعه از 85 بیمار مبتلا به بیماری های کبدی، نمونه مایع آسیت گرفته شد و با استفاده از آزمایش مستقیم، کشت و تست های بیوشیمیایی عوامل میکروبی شناسایی شدند. سپس برای نمونه های مثبت، تست آنتی بیوگرم (به روش دیسک دیفیوژن) انجام شد و در نهایت نتایج بدست آمده آنالیز و مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: از بین 85 نمونه مورد بررسی، 32 مورد باکتری و 2 مورد مخمر کاندیدا جدا گردید. از 32 مورد باکتریایی، اشریشیاکلی (31.25 درصد) و استافیلوکوک کوآگولاز منفی (18.75 درصد) بیشترین باکتری های جدا شده بودند و بقیه شامل استرپتوکوک ها و انتروباکتریاسه بودند. همچنین از آنتی بیوگرام های انجام شده مشخص شد که بیشتر استافیلوکک های کوآگولاز منفی جداشده، به کوتریموکسازول، آموکسی سیلین، پنی سیلین و سفالوسپورین های نسل اول مقاوم هستند و اغلب باکتری های گرم منفی جدا شده نسبت به آمیکاسین، کربوکسی سیلین، ونکومایسن و جنتامایسین مقاومت نشان دادند. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که اشریشیاکلی و استافیلوکوک های کوآگولاز منفی مهم ترین عوامل سببی پریتونیت خودبه خودی در کودکان می باشند و سفالوسپورین های نسل سوم (مانند سفتریاکسون) و سفوکسیتین می توانند آنتی بیوتیک مناسب جهت درمان تجربی این کودکان باشند.